مدیتیشن چیست؟

با وجود همه محبوبیت آن، امروزه تعداد کمی از ما واقعاً می دانیم مدیتیشن چیست. برخی مدیتیشن را تمرکز ذهنی بر چیزی می دانند، برخی دیگر فکر می کنند که ما زمانی مدیتیشن می کنیم که چیزی را تصور کنیم که به ما آرامش یا رضایت می دهد. همه این روش ها با یک هدف هستند که سرعت فعالیت های بی وقفه ذهن ما را کاهش داده و در نهایت به طور کامل متوقف کنند. این تمرینات واقعاً مدیتیشن نیستند – آنها جایگزینی برای مدیتیشن هستند زیرا به طور معمول بسیار دشوار است که ذهن خود را به طور کلی متوقف کنیم. در حقیقت، مدیتیشن حالتی از آگاهی بدون فکر است. این یک عمل انجام دادن نیست – یک حالت آگاهی است. ما یا در این وضعیت هستیم یا نیستیم، صرف نظر از اینکه در زندگی چه می کنیم. براستی،

وقتی به توضیحات مختلف مدیتیشن نگاهی می اندازیم، چیز دیگری که اغلب می بینیم این است که مدیتیشن به معنای صرف لحظه ای برای آرام نشستن یا تفکر است. اما مدیتیشن واقعی بسیار بیشتر از این است. این حالت آرامش عمیق و عمیقی است که زمانی رخ می دهد که ذهن آرام و ساکت باشد و در عین حال کاملاً هوشیار باشد. این تازه شروع یک تحول درونی است که ما را به سطح بالاتری از آگاهی می برد. این ما را قادر می سازد تا پتانسیل انسانی واقعی خود را به انجام برسانیم. البته مشکل این است که چگونه می توان به این وضعیت دست یافت.مدیتیشن نیست…

تمرکز تمرکز
تلاشی است برای متمرکز کردن توجه به یک شی یا ایده خاص برای مدت طولانی. تکنیک های مورد استفاده در تجسم نوع دیگری از تمرکز هستند.

از دست دادن کنترل
صداها، صداها، رنگ ها و حرکات غیر ارادی هیچ ربطی به مدیتیشن یا معنویت ندارند. اینها علائم از دست دادن آگاهی و از دست دادن کنترل بر برخی از قسمت های خودمان است.

ورزش‌ها
ورزش‌هایی مانند وضعیت‌های بدن و تنفس، مدیتیشن نیستند. آنها ممکن است به برقراری تعادل کمک کنند اگر تحت هدایت یک استاد واقعی (یک روح درک شده) باشند. تمرین آنها بدون هدف معنوی واقعی فقط منجر به عدم تعادل در جنبه ذهنی و جسمی وجود ما می شود.

تلاش ذهنی
آگاهی بدون فکر از طریق بالا بردن کندالینی به دست می آید. برای خلاص شدن از انسدادهایی که مانع صعود او می شود، از دست ها و درون نگری استفاده می کنیم، اما هرگز از تلاش ذهنی استفاده نمی کنیم (مثلاً تکرار مداوم “من باید فکر نکنم”).